- نویسنده : یزدان ایرانی
- بازدید : [۵۶۲۲] مشاهده
- دسته بندی : دسته: دانشمندان ,
آزمایش فویل طلا
بالا: نتایج مورد انتظار: ذرات آلفا از مدل پودینگ آلو اتم بدون اختلال عبور می کنند.
پایین: نتایج مشاهده شده: بخش کوچکی از ذرات منحرف شدند که نشان دهنده بار کوچک و متمرکز است. نمودار مقیاس ندارد. در حقیقت هسته بسیار کوچکتر از پوسته الکترون است.
رادرفورد مشهورترین کار خود را پس از دریافت جایزه نوبل در سال 1908 انجام داد. همراه با هانس گیگر و ارنست مارسدن در سال 1909 ، وی آزمایش گایگر - مارسدن را انجام داد ، که با انحراف ذرات آلفا از یک ورقه نازک طلا ، ماهیت هسته ای اتم ها را نشان داد. به به رادرفورد با الهام از گایگر و مارسدن در این آزمایش از ذرات آلفا با زاویه انحراف بسیار بالا ، از نوعی که در آن زمان از هیچ نظریه ای در مورد ماده انتظار نمی رفت ، جستجو کرد. چنین انحرافاتی ، هرچند نادر ، یافت شد و ثابت شد که یک تابع صاف اما مرتبه بالا از زاویه انحراف است. تفسیر رادرفورد از این داده ها بود که او را واداشت تا مدل رادرفورد اتم را در سال 1911 تدوین کند - که یک هسته باردار بسیار کوچک ، که حاوی مقدار زیادی از جرم اتم بود ، توسط الکترون های با جرم کم در مدار قرار گرفت.انجام پروژه های حسابداری انجام پروژه حسابداری پروژه حسابداری
در سالهای 1919-1920 ، رادرفورد دریافت که نیتروژن و سایر عناصر نوری هنگام برخورد با ذرات α (آلفا) یک پروتون را پرتاب می کنند ، که او آن را "اتم هیدروژن" نامید. این نتیجه به رادرفورد نشان داد که هسته های هیدروژن بخشی از هسته های نیتروژن هستند (و با استنباط ، احتمالاً سایر هسته ها نیز). چنین ساختاری سالها بر اساس وزن اتمی که تعداد کامل هیدروژن بود مشکوک بود. فرضیه Prout را ببینید. هیدروژن به عنوان سبک ترین عنصر شناخته می شد و هسته های آن احتمالاً سبک ترین هسته ها بودند. در حال حاضر ، به دلیل همه این ملاحظات ، رادرفورد تصمیم گرفت که یک هسته هیدروژنی احتمالاً یک سنگ بنای اساسی برای همه هسته ها و همچنین احتمالاً یک ذره اساسی جدید نیز باشد ، زیرا هیچ چیز از هسته سبک تر شناخته نشده است. بنابراین ، با تأیید و گسترش کار ویلهلم وین که در 1898 پروتون را در جریان گازهای یونیزه کشف کرد ، رادرفورد هسته هیدروژن را به عنوان یک ذره جدید در سال 1920 فرض کرد ، که او پروتون نامید.
در سال 1921 ، هنگام کار با نیلز بور (که تصور می کرد الکترونها در مدارهای خاصی حرکت می کنند) ، رادرفورد در مورد وجود نوترونها نظریه پردازی کرد (که او در سخنرانی باکریایی خود در سال 1920 نامگذاری کرد) ، که می تواند به نوعی اثر دفع کننده مثبت را جبران کند. بارهای پروتون ها با ایجاد نیروی هسته ای جذاب و در نتیجه مانع پرواز هسته ها از دافعه بین پروتون ها می شود. تنها جایگزین نوترونها وجود "الکترونهای هسته ای" بود که با برخی از بارهای پروتون موجود در هسته خنثی می شد ، زیرا تا آن زمان مشخص بود که هسته ها تقریباً دو برابر جرم دارند که اگر به سادگی از هم جمع شوند ، قابل محاسبه است. هسته هیدروژن (پروتون). اما اینکه چگونه می توان این الکترونهای هسته ای را در هسته به دام انداخت ، یک راز بود.
در مورد نتایج این آزمایشها به طور گسترده ای از رادرفورد نقل شده است: "این باورنکردنی ترین رویدادی بود که در زندگی من اتفاق افتاده است. تقریباً به اندازه باورنکردنی بود که اگر یک گلوله 15 اینچی را به سمت تکه ای از گلوله شلیک کردید. دستمال کاغذی و برگشت و به تو خورد. "
نظریه نوترونهای رادرفورد در سال 1932 توسط همکارش جیمز چادویک اثبات شد ، وی نوترونها را بلافاصله هنگامی که توسط دانشمندان دیگر و بعداً خود او تولید شد ، در بمباران بریلیم با ذرات آلفا تشخیص داد. در سال 1935 ، چادویک جایزه نوبل فیزیک را برای این کشف دریافت کرد
