[RB@Blog_Title]

در سال 1947 ، ویلیس لمب ، با همکاری دانشجوی کارشناسی ارشد رابرت Retherford ، دریافت که برخی از حالات کوانتومی اتم هیدروژن ، که باید همان انرژی را داشته باشند ، نسبت به یکدیگر منتقل شده اند. تفاوت به نام شیفت بره نامیده می شود. تقریباً در همان زمان ، پولیکارپ کوش ، با همکاری هنری م. فولی ، کشف کرد که ممان مغناطیسی الکترون کمی بزرگتر از آنچه در تئوری دیراک پیش بینی شده بود ، است. بعداً به این اختلاف کوچک گشتاور دو قطبی مغناطیسی ناهنجار الکترون گفته شد. این اختلاف بعداً با تئوری الکترودینامیک کوانتوم ، که توسط Sin-Itiro Tomonaga ، Julian Schwinger و Richard Feynman در اواخر دهه 1940 ایجاد شد ، توضیح داده شد. انجام پروژه های دانشجویی

شتاب دهنده های ذرات
با توسعه شتاب دهنده ذرات در نیمه اول قرن بیستم ، فیزیکدانان شروع به کاوش در خصوصیات ذرات زیر اتمی کردند. اولین تلاش موفقیت آمیز برای تسریع الکترون ها با استفاده از القای الکترومغناطیسی در سال 1942 توسط دونالد کرست انجام شد. betatron اولیه وی به انرژی 2.3 مگا ولت رسید ، در حالی که بترون های بعدی به 300 مگا ولت رسیدند. در سال 1947 ، تابش سنکروترون با یک synchrotron الکترون 70 مگا الکترون ولت در شرکت جنرال الکتریک کشف شد. این تشعشع در اثر شتاب الکترونها از طریق یک میدان مغناطیسی هنگام حرکت آنها در نزدیکی سرعت نور ایجاد شده است.

با انرژی پرتوی 1.5 گیگا ولت ، اولین برخورد کننده ذرات پرانرژی ADONE بود که در سال 1968 شروع به کار کرد. این دستگاه الکترونها و پوزیترونها را در جهت مخالف شتاب می بخشد و در مقایسه با اصابت یک هدف ایستا با الکترون. برخورد دهنده بزرگ الکترون-پوزیترون (LEP) در CERN ، که از 1989 تا 2000 عملیاتی بود ، انرژی برخورد 209 GeV را بدست آورد و اندازه گیری های مهمی را برای مدل استاندارد فیزیک ذرات انجام داد.

محدود کردن الکترونهای منفرد
اکنون الکترونهای منفرد به راحتی در ترانزیستورهای CMOS فوق العاده کوچک (L = 20 nm ، W = 20 nm) محدود می شوند که در دمای برودتی در محدوده 269 ((4 K) تا حدود −258 ° C (15 K) کار می کنند. [66] عملکرد موج الکترون در یک شبکه نیمه هادی گسترش می یابد و به طرز ناچیزی با الکترونهای باند ظرفیت در تعامل است ، بنابراین می توان آن را در فرمالیسم ذره منفرد ، با جایگزینی جرم آن با سنسور جرم موثر ، درمان کرد.